Öğretmenlik hayatımın son dönemlerinde, yukarıdaki soruyu sık sık işittim. Çünkü son yıllar cemaatlerin çağıydı. Her cemaat etkinliğini artırmada, irileşmede önemli mesafeler almaktaydı ve almaktalar. Realite böyle olunca, yukarıdaki soru da elbette gündemde olurdu. Öğrenciler merakla cevabı beklerken, bense cevabı geciktirirdim. Oysa en kısa cevabım “Cami cemaatindenim” olabilirdi. Ama ben bu konuda ayrılıkları törpülemek, farklılığın zenginlik olduğunu kavratmak, aynı hedefe farklı yollardan da ulaşılabileceğini açıklamak istiyordum. “Bütün cemaatleri seviyorum ama hiçbir cemaate bağlı değilim” dedikten sonra; cemaatlerin halis İslamî niyetlerle oluştuğunu fakat sonradan, gerek bazı bağlılarının yanlış tavırlarının, gerekse dünyevileşmenin etkisiyle hedeflerinde sapmalar olabildiğini belirtirdim. Ama bu sebeplerin cemaatleri ve bağlılarını suçlamaya zemin oluşturmaması gerektiğini eklerdim.
Hakikatte de durum böyledir. Her cemaatin çoğunluğunun mutlaka iyi niyetli, samimi mü’minlerden oluştuğuna inanıyorum.
Biz cemaat müntesiplerini belki yadırgarız, kabullenmekte zorlanırız ama bu duygularımız karşımızdakileri eleştirmek, suçlamak için haklı bir gerekçe oluşturmaz. Bu sebeplerle tüm cemaatlere ve bağlılarına hürmetim var. Fakat hiçbir cemaate bağlı değilim. Buna belki bazılarınız “nasipsizlik” suçlamasını yöneltebilir. Ama ben cemaate bağlılığın daha çok karakter ve kişilikle bağlantılı olduğunu düşünüyorum. Bir de herhangi bir cemaate katılma söz konusunda olduğunda, diğer cemaatlere muhalif olmanın sanki zorunlu olması gibi bir algının revaç bulduğunu üzüntüyle müşahede ediyorum. Bir cemaate bağlı olup da, başka bir cemaatin mensuplarının kendilerinden daha muttaki olduğuna/olabileceğine kanî olan cemaat ehlinin ellerinden öpüyorum. İyi ki varsınız, ne güzel insanlarsınız.
